نوع مقاله : گزارش
نویسنده
مدرس مدعو دانشگاه تهران
چکیده
متن حاضر، چگونگی به‌کارگیری فنون آهنگسازی را در یک آلبوم موسیقی کلاسیک ایرانی با عنوان منظومه زمان بررسی کرده و فرآیند خلق و شکل‌گیری قطعات مجموعه را مطالعه می‌کند. از آنجه که هدف و محور اصلی شکل‌گیری این آلبوم، تلاش برای غنی‌سازی فن آهنگسازی در بستر موسیقی کلاسیک ایرانی بوده است، این مطالعه با نگاهی گذرا به جایگاه آهنگسازی در موسیقی ایرانی آغاز می‌شود و در ادامه به یادداشت‌های نگاشته شده توسط متخصصان دربارۀ منظومه زمان می‌پردازد. سپس شاکلۀ اثر از چهار منظر تحلیل می‌شود تا در نهایت به توصیفی از تجربیات حاصل از خلق و اجرای این مجموعه دست‌یابد. این چهار منظر عبارت اند از: فرم، بافت، سازآرایی و زبان موسیقایی. در بخش اول، فرم پویه‌های اثر تحلیل و معرفی شده‌است. سپس در بخش بافت نحوۀ طراحی بافت چندصدایی قطعات بررسی می‌شود. در قسمت سوم دیدگاه و فنون سازآراییِ به‌کار گرفته شده در اثر بررسی شده و در نهایت ویژگی‌های مربوط زبان موسیقاییِ آلبوم منظومه زمان، پیرامون خودبسندگیِ زبان موسیقایی معرفی شده‌است.
کلیدواژه‌ها
)